Afgelopen zomer vertelde een meneer zeer gepassioneerd over zijn frustratie betreffende 'zoutloosheid en zuinigheid': 
​
'Zoutloosheid en zuinigheid. Een leven in pastel. Niet te veel of te luid. Laten we zachtjes en onopvallend door het leven sluipen. Het liefst zonder ruzie of botsingen. Laten we (be)sparen, niet te veel zout bij de pasta doen (hooguit tien korreltjes), nimmer op café gaan en bij een dagje uit nemen we onze eigen broodjes mee. Het geeft niet als ze bezweet uit het boterhammenzakje komen, want eten dient slechts als brandstof voor het lichaam. We wassen de Sorbodoekjes tot ze niet meer geel of blauw, maar zwart zien. 
We houden niet van lawaai of luidruchtig volk. Kameraadschap en plezier dienen stilletjes geuit te worden door een glimlach verstopt achter een hand of een onderlinge blik van verstandshouding. Dansen doen we in gematigde stapjes, muziek is klankbehang en drank is enkel gepast op zondag bij wijze van aperitief. Vrijen doen we in het donker, met de sokken nog aan. De heren dragen een zwarte slip, de vrouwen een huidskleurig ensemble. Dromen dienen enkel om indrukken te verwerken zodat  er geen ongewenste rimpelingen in ons geheugen zouden ontstaan. Leven is niet meer dan langzaam sterven. 
Stiekem verlangen we naar onze dood. Dan zal het eindelijk rustig zijn. Op onze begrafenis bedwingen de nabestaanden de tranen, spreken milde woorden en de koffietafel oogt bescheiden. Huilbuien uiten de rouwenden op de daarvoor voorziene toiletten. Tot slot rijden ze met een gematigde snelheid naar huis. Een huis met een zandkleurige inrichting en een hond die nimmer blaft.'

Foto: Lieselore Bosmans

Voor mijn verzameling in het Rabot bezocht ik meneer Peeters.
Meneer Peeters ontvangt mij hartelijk: een keurig gedekte tafel met pralines, Pennywafels en een mandje met paprikachips. Ik ga zitten, hij schenkt koffie in. 
Hij vertelt me over zijn leven. Over zijn vader en zijn moeder. Over het werken in de fabriek. Over tijden die veranderen. Over zijn vrouw die hij te vroeg verloor. Over de V-bommen in Antwerpen en de doden in Cinema Rex. Over ouder worden met horten en stoten. Over vergeten. Over trager worden. Of ik me daar iets bij kan voorstellen? (ik die hem het antwoord schuldig moet blijven) Hoe ik mezelf ineens hoor vertellen over mijn moeder. Over het geluk van thee met een koekje.  Over het verleden dat terugkomt nu hij ouder is, hem inhaalt, hij veel nadenkt over vroeger. Over de buurt, dat hij er graag woont. Over Windows 10, dat het tien keer niets is. Over een tafelkleedje gemaakt door Turkse vrouwen die in een schooltje vlakbij haken, breien, naaien. Dat ze alles kunnen maken. Over Afrikanen en Oost-Europeanen, dat hij het prima vindt, die mengelmoes. Over de vrijmetselarij en Kaïn en Abel. Over materialisme. Over kotelleten. 
Dat ik altijd welkom ben. 

​Bij deze nogmaals, Meneer Peeters, dank voor uw gastvrijheid, uw eerlijkheid en natuurlijk de pralines en de koffie. 

Sauerkraut  speelt op 24 september op het Kamernest Performancefestival in het Rabot, Gent. 

Sauerkraut speelt op 24 september op het Kamernest Performancefestival. De komende weken verzamel ik daarom frustraties in het Rabot. Bij deze de eerste: zwerfvuil rond de kerk. 
Reserveren kan via: kamernest@straatwoordenaar.be (de voorstelling maakt deel uit van een route langs verscheidene huiskamers, Sauerkraut vind je op 'Route 3') 

​"In een vijftien minuten durende tekstuele opsomming komen allerlei gradaties van ergernissen voorbij: van kleine, futiele, banaliteiten tot grote, existentiële vragen. Mooi hierin is de lijn die Vroom doormaakt. Niet alleen ergernis en woede, maar ook plezier, schamperheid en onzekerheden stipt ze subtiel aan."

(door: Sander Janssens) 
​
Lees de hele recensie op theaterkrant.nl: 
http://www.theaterkrant.nl/recensie/zeecontainerprogramma/verschillende-theatermakers/

​
‘Ik vind dat er veel te weinig ruimte is voor negatieve emoties en gevoelens in de huidige samenleving. Woede of frustraties worden niet als functioneel of nuttig gezien en daarom gediskwalificeerd. Terwijl juist ook het negatieve heel menselijk is. Je leeft in een samenleving uiteindelijk met elkaar, dus de frictie tussen het positivisme van marketingspeak en het leven van de individuele mens zelf moet niet uit het oog worden verloren.’

Marijn Lems interviewde mij op Fabcity over Sauerkraut, lees hier het gehele interview:
http://overhetij.nl/weblog-1-2016-futuristisch-positivisme/​

Ik mocht een stukje over frustraties schrijven voor het literair tijdschrift Tirade. Wie nieuwsgierig is, het blad is te bestellen via http://www.tirade.nu/